In miene Jugendtiet – vör söstig Johrn – dor weer dat mit de Morol noch’n beten anners as hüt. Vonwegen mit een Brögam vör de Hochtiet tosomen in een Bett slopen, dat güng gor nich. Wi müssen us eenerwegns versteeken, um us to amüseeren. So is dat wüll ook keen Wunner, dat wi doch mol heemlich in de Versökung keemen. Mien Brögam un ik, jung un verleevt, lüürn blots noch up eene Gelegenheit.
Eines Doogs, miene Ollern weern up een Danzvergnögen. Mien Brögam, plitschig as he nu mol is, hann eene Idee. Sien Motorrad, womit he komen is un ook wedder no Huus föhrn muss, kunn jo eenfach twei wesen un nich mehr anspringen. Denn seggt de Beiden seggerlich, denn muss du wull bi us owernachen. Jo, so mookt wi dat, ik war begeistert. So töben wi denn in Voorfreude up miene Ollern.
As dat denn si wiet weer, stünd mien Brögam an sien Motorrad un kloog sien Leed. Mien Vadder, de nix vun Motorrad versteiht, kunn em ook nich helpen. Miene Mudder meen, denn muss du wull hierbliewen. Oh, dacht mien verleevte Brögam, dat hätt jo goot klappt. Doch denn meen miene Mudder „Denn kumm man mit, mien Jung, du kanns jo goot twüssen Papa un mi slopen. Eene Nach werd dat wull gohn“.
Tjä, dor geevt dat keen Entkomen mehr, he muss de Nacht twüssen miene Ollern up de Besucherritze verbringen. Un ik leeg in mien Bett un dacht „Wo blifft he blots?“
Owers wi hefft dat schafft, noch ganz veele Nachen tosomen in een Bett to verbringen.
Autorin: Helie Laser (alle Rechte vorbehalten)
Foto: Angelika Laser