Dat gifft jo weenig Sooken, wo Eernsthaftigkeit un Spoos dicht binanner to finnen sünd.
So gün uus dat ook mit uusen lütten Söhn Sven. He weer Oma Martha ehrn Sünnenschien. As sien Opa int Krankenhuus muss un dor ook an siene swore Krankheit dootblewen is, wör Oma ja nu ganz allein.
Se wohn in Ottersberg un wi häbbt se mit uusen lütten Sven besöcht.
Dor ankomen, kämen wi up de Idee, dat Sven jo ook een Daag bi siene Oma Martha bliewen kunn.
Oma Martha freut dat ganz düchtig un Sven wär ook dormit inverstohn. Een Problem weer man blots, wie harrn keen Tüch ton Ürnteen un ook keen Speelsooken mitbröcht.
Owers Oma wusst Root. “Ick kann jo mit em non Koopmann gohn un allns inköpen, wat he so bruukt. De hätt bestimmt all se Sooken, de wi nödig häfft.“
So güngen de beiden den annern Daag op Tour.
„Tjä Oma, toerst bruuk ich owers een Auto toon speeln.”
Dat säh Oma Martha ook in. So wöör toerst een Auto utsöcht un köfft. Nu muss owers een Büx un een Sweater her. De Verköperin packt einige Sooken ton utsöken vör em hen un Sven muss gornich lang nodenken.
„De Büx un de grööne Pullover, dat maak ick liehen. ”
De Verköperin maark jo nu, dat de lütte Sven plattdütsch snaaken dä. Se reep ehre Kolleginnen her. „Kommt bloß mal her, hier ist ein kleiner Junge, der spricht mit seiner Oma nur Plattdeutsch, das ist so süß.“
De Kolleginnen keemen dorto un hebbt sick döchtig öwers de lütten Klookschieter amüseert.
Nu güng dat Utsööken wieder. Sven kunn jo mit siene knapp twei Johr noch nich allein up de Tolette gohn, dor muss noch een Pinkelpott heer.
De Verköperin un ehr Kolleginnen holen drei Pött in verschiedene Farben un stelln se vör em op.
„Tjä mien lütten Söhn“, froog Oma em „wat för een Pott schallt denn nu wesen? De geele, de rosane oder de hellblaue?“
He keek sick de Pött een Oogenblick an un meen denn: „Nee Oma, in so een Pott will ick nich schieten, denn kööp mi leever noch een Auto!“
Dat is eene wohre Geschichte, de von den lütten Sven siene Öllern upschreven worn sünd.
Autoren: © Helie und Karl Laser (alle Rechte vorbehalten)
Foto: Angelika Laser