Dat is een wohre Geschicht ut flehen Tiet.
Miene Öllern weern sotoseggen een Haart un eene Seel. Wi Kinner weern dorvon övertügt, dat de eene nich ohne den annern mehr lewen much. Nu weer dat so, dat uuse Mudder krank weer un dootbliewen dä.
Owers no Mamas Dood käm dat doch ganz anners.
Ick heff Papa kört dornoh besöcht. Wi hebbt veel snackt un he vertell me, dat he vör uuse Mama eene lüttje Deern kennt hätt.
„De Deern wör miene lüttje Bruut,“ seggt he. „Se much mi bannig gern liehen. Se hätt mi een Appel schenkt, den dicksten und schönsten denn se finnen kunn, hätt se seggt.“
Papa meen, dat he disse lüttje feine Deern woll noch eenmol weddersehn much. He wuss, dat se een poor Dörber wieder wohnt un se door een Plantenbedrief bearbein dä.
Ick bün denn no Huus föhrt un dach bi mi, dat he disse Sook woll wedder vergeeten dä. Owers ick heff wiet vorbi dacht. Annerdags reep mien Sister an. „Uuse Papa gifft keen Ruuh. Morgen föhrt wi mit em dorhin. He schall sien oole Bruut weddersehn. Denn is he jo woll tofreen.“ Dat keem denn ook so.
Ick weer jo nu neeschierig, as dat woll afgoohn weer.
As ick em wedder besöcht heff, froog ick em: „Na Papa, wat seggst du denn nu von diene oole Jugendleevde?“
„Oh nee, oh nee“, seggt he. „Goh mi blots los, de is jo soo old worn un bewickelde Been hätt de ook noch.“
So is dat, wenn man vergeeten deit, dat de Jugendleevde ook mit een old waart.
Autorin: © Helie Laser (alle Rechte vorbehalten)
Foto: Angelika Laser